Rozdział 8.

-Mandy wezwałem Cię tu ponieważ chciałem Cię o coś prosić- odezwał się Rob Horan na co dziewczyna momentalnie przeniosła wzrok na jego postać. Była zaskoczona tym co usłyszała gdyż spodziewała się raczej jakiejś rozmowy, w której dyrektor będzie ją upominał o ciągłe spóźnianie, a ona jedynie przeprosi obiecując, że więcej się  to nie powtórzy. Jednak było zupełnie inaczej. Ojciec Nialla najwyraźniej coś ode niej chciał, a przynajmniej ona tak wywnioskowała z jego słów. –Chodzi o cheerleaderki- dodał po chwili jeszcze bardziej zaskakując dziewczynę.  Blake w życiu nie spodziewałaby się, że mężczyzna właśnie o tym ma zamiar rozmawiać. –Ja, jak i również Twój były trener pragnęlibyśmy abyś wróciła do nas. Dziewczyny Cię potrzebują, tym bardziej, że Molly ostatnimi czasami ma problemy zdrowotne i musi zrezygnować.- dziewczyna słuchała uważnie Rob’a analizując każde wypowiedziane przez niego słowo. Molly była kapitanem drużyny co oznacza, że jeśli chciałaś dostać się do cheerleaderek musiałaś najpierw iść  do niej a ona oceniała Twoje umiejętności i decydowała czy jesteś w drużynie czy nie. Dziewczyna nigdy nie przepadała za Mandy, co było zawsze widoczne na próbach, jednak Blake jakoś dawała radę, a wszystko dzięki jej przyjaciołom, którzy zawsze byli obok gdyż w tym samym czasie odbywały się treningi z piłki nożnej.

Niby jak miło by być teraz? Miałaby chodzić na próby, a tuż obok miałby znajdować się Zayn? Musiałaby prawie codziennie spotykać go kiedy udając się do szatni, musiałaby dzielić z nim jedno boisko szkolne czy też salę gimnastyczną? Nie, to nie był najlepszy pomysł, mimo, że tęskniła za byciem cheerleaderką to wie, że w tej sytuacji nie dałaby sobie rady.

-Przykro mi, ale muszę odrzucić propozycję- odpowiedziała czując jak jej gardło robi się zachrypnięte.  Oczywiście widziała na twarzy dyrektora lekkie rozczarowanie, bo przecież ona była dziewczyną, która zgadza się w zasadzie na wszystko i jeśli ktoś ją o coś prosi to ona stara zrobić to jak najlepiej.

-Dlaczego? Co jest powodem tego, że nie chcesz wrócić do czegoś co kochasz?- zapytał Rob opierając swoje łokcie o blat drewnianego biurka znajdującego się między nim, a Mandy. Dziewczyna westchnęła pod nosem zastanawiając się jakie dać wyjaśnienie, bo przecież nie zacznie nagle żalić się jak bardzo zranił ją Zayn i jak ogromnie pragnie omijać go szerokim łukiem.

-Po prostu już tego nie kocham, poza tym chciałabym przygotowywać się do egzaminów. Wie Pan jesteśmy w ostatniej klasie, powinnam zająć się nauką- dodała z delikatnym uśmiechem na twarzy i nie chcąc dłużej kłamać uniosła się z krzesła zmierzając ku wyjściowym drzwiom. –Przykro mi, Panie Horan- dodała wzruszając ramionami po czym opuściła gabinet zatrzymując się za rogiem. Oparła się o ścianę biorąc kilka głębokich oddechów i dopiero teraz zorientowała się, że szkolny korytarz jest zupełnie pusty. Tak więc lekcje już trwają, a Mandy Blake jak zwykle przyjdzie spóźniona. Szybkim krokiem udała się na pierwsze piętro szkoły gdzie odbywał się właśnie angielski. Otworzyła drzwi do klasy i jak zwykle wszyscy w tym momencie skupili się tylko na niej. Nauczyciel pokręcił głową najwyraźniej będąc już zmęczony, a zarazem zdenerwowany każdym spóźnieniem dziewczyny.

Blondynka przeprosiła pod nosem udając się do ławki gdzie siedzieli jej przyjaciele. Usiadła obok Nialla, który jedynie zmierzył ją wzrokiem chwilę później nachylając się nad nią .

-Co chciał od Ciebie mój ojciec?- zapytał blondyn, a  Liam wychylił się przysuwając się bliżej przyjaciela tak by lepiej słyszeć moją odpowiedź.

-Żebym wróciła do cheerleaderek- Mandy spojrzała na chłopaków, którzy zmierzyli siebie wzrokiem zaraz później znowu patrząc na blondynkę, która jedynie wzruszyła ramionami.- Odrzuciłam tę propozycje- wyjaśniła wiedząc, że właśnie na to czekają.

-Mandy Blake może Ty nam przypomnisz o czym jest Hamlet?- odezwał się nauczyciel na co dziewczyna jak i jej dwójka przyjaciół wyprostowali się przenosząc wzrok na mężczyznę. W klasie zrobiło się cicho i jedyny kto miał  prawo do odzywania się był pan Carter i Mandy, która zupełnie nie znała odpowiedzi na zadane przez nauczyciela pytanie. –Mam rozumieć, że nie przeczytałaś książki- mężczyzna pokiwał głową siadając do biurka i nagle w szkole rozbrzmiał dźwięk dzwonka ogłaszający przerwę na lunch. Wszyscy uczniowie poderwali się z miejsc kierując się ku wyjściu. Dziewczyna również chciała to zrobić jednak Pan Carter był szybszy.- Mandy zaczekaj- odezwał się kiedy blondynka mijała jego biurko i na słowa mężczyzny zatrzymała się widząc jak zaskoczony Payne wpatruje się w nią nie zamierzając wyjść z klasy. –Liam proszę wyjdź z sali- poprosił, a chwilę później brunet zamykał za sobą drzwi zostawiając nauczyciela wraz z przyjaciółką.

-O co chodzi Panie Carter?- zapytała blondynka nie spuszczając wzroku z postaci siedzącej przed nią.

-O Twoje ciągle spóźnianie- wyjaśnił i nawet nie pozwolił dziewczynie nic odpowiedzieć bo od razu dodał- I o to, że kiedy jakikolwiek nauczyciel prosi Cię o coś na lekcji Ty nic nie wiesz. Mandy martwię się o Ciebie, bo wiem, że jesteś bystrą dziewczyną i nigdy nie miałaś z nauką problemów. Rok szkolny dopiero się zaczął a ja już zauważyłem w Tobie wielką zmianę i to nie w pozytywnym znaczeniu. – szatyn siedział obserwując swoją uczennicę, którą słowa wcale nie zdziwiły bo w zasadzie była to cała prawda, z którą niestety musiała się zgodzić.- Jesteś w ostatniej klasie więc musisz zmienić swoje podejście i myślę, że koza Ci może w tym pomóc.- ostatnie zdanie dobiło nieco dziewczynę tym bardziej, że jeszcze nigdy nie spotkała jej w szkole żadna kara. –Na dwa tygodnie.

-Dwa tygodnie? –zapytała  blondynka otwierając usta ze zdziwienia.

~*~

-Dwa tygodnie? –zapytał zaskoczony Harry kiedy to Mandy siedziała wraz z nim i Niallem w szkolnej stołówce.

-Dwa tygodnie dostaje się przecież za bójkę, obrażanie nauczyciela czy coś innego, ale na pewno nie za spóźnienia.- wyjaśnił Niall chyba będąc najlepiej obeznanym z całej tej trójki. Dziewczyna jedynie wzruszyła ramionami zdając sobie sprawę, że jak jej matka się dowie będzie zawiedziona, może właśnie dlatego blondynka zdecydowała się nic nie mówić rodzicielce.

-Trudno, jakoś przeżyje w końcu to nie całe życie- uśmiechnęła się chcąc sama siebie podnieść na duchu co okazało się trudniejsze niż przypuszczała.

Gdy trójka przyjaciół siedziała przy stoliku nagle na szkolnym boisku zrobiło się wielkie zamieszanie, a z podwórka słychać było jedynie krzyki nastolatków. Niall zerwał się z miejsca próbując coś dostrzec jednak tłum osób mu to uniemożliwił.

-Co tam się dzieje? –zapytał Harry również wstając z miejsca, a zaraz za nim Blake. Wszyscy zdecydowali się iść na zewnątrz zobaczyć o co chodzi jednak kiedy już wyszli na boisku stał dyrektor wraz z nauczycielem od WF. Rob Horan trzymał za ramiona Zayna, który chwilę później wykrzyknął do chłopaka, z którego wargi spływała krew.

-Jeszcze raz coś powiesz o Mandy, a skończy się to inaczej- zagroził Malik i w tym samym momencie został zabrany przez dyrektora w kierunku szkoły.

Blondynka zacisnęła mocno usta stojąc tuż obok Nialla, który obejmował się ramieniem. Nigdy nie przypuszczała, że Zayn posunie się do czegoś takiego, że w jej obronie będzie w stanie pobić się na terenie szkoły. Oczywiście, chłopak nie należał do najgrzeczniejszych, ale zawsze powtarzał, że głupotą jest bicie się w pobliżu szkoły i na oczach wszystkich uczniów. Niestety teraz sam był jednym z nich, a Mandy nawet nie wiedziała o co w tym wszystkim chodzi. Kiedy brunet mijał dziewczynę ich wzroki się spotkały właśnie w tym momencie dziewczyna zdała sobie sprawę jak bardzo tęskni za chłopakiem i jak wielkim uczuciem wciąż go darzy. Jednak nie trwało to długo gdyż zaraz później pojawił jej się obraz feralnej imprezy przed oczami. Westchnęła cicho odwracając się i odchodząc.

~*~

-Na dzisiejszych zajęciach zajmiemy się dwoma sprawami. Musimy zacząć wymyślać temat oraz robić dekoracje na tegoroczny bal, a drugą sprawą będzie sztuka Romeo i Julia, która odgrywana jest co roku jak zdążyliście zauważyć. Każdego z Was przydzielę do zadania, do którego według mnie lepiej pasujecie. – wytłumaczyła nauczycielka, której większość z uczniów znajdujących się na sali nie słuchała. Mandy akurat była na tyle kulturalna, że ze wszystkich sił starała się nie lekceważyć kobiety, która w swoim zawodzie pracuje kilkanaście lat. W pewnej chwili wielkie drzwi uchyliły się a w nich pojawił się Zayn z wielkim plastrem przyklejonym na brwi. Blondynka zaprzestała oddychania, a jej oczy powiększyły się do możliwie największych rozmiarów. Tak, Blake zdecydowanie była zaskoczona jego obecnością, ale z drugiej strony co się dziwić, przecież wdał się w bójkę niestety dziewczyna wciąż nie wiedziała o co chodziło. –O jak miło, że Pan Malik zechciał do nas zawitać. –kobieta uśmiechnęła się ironicznie mierząc bruneta złowrogim wzrokiem.

-W zasadzie to zostałem zmuszony.- westchnął Malik pod nosem i rzucił plecak tuż obok jednego z krzeseł, na którym chwilę później usiadł. Nauczycielka nie zareagowała zdając sobie sprawę, że ignorowanie jej w tym momencie wskazane.

Zayn znienawidził to miejsce jeszcze zanim przekroczył jego próg, jednak zmienił zdanie w momencie, w którym usiadł na krześle zdając sobie sprawę, że naprzeciwko niego znajduję się Mandy. W pierwszej chwili nie dowierzał własnym oczom, bo co tutaj mogła robić jedna z grzeczniejszych dziewczyn? Natomiast później zrozumiał, że to jest dla niego szansa na porozmawianie z nią. Uśmiechnął się do niej delikatnie kiedy ich wzroki się spotkały jednak jej reakcja nie była tak optymistyczna jak jego. Blondynka jedynie skrępowana odwróciła wzrok wsłuchując się w słowa kobiety.

-Mandy Blake Ty zajmiesz miejsce w grupie, która przygotowywać będzie dekoracje- oznajmiła nauczyciela uśmiechając się przyjaźnie do blondynki, która pokiwała głową ze zrozumieniem i przeszła na prawą stronę gdzie stało już kilka osób należących do tej grupy co ona. –John Carter Ty do przedstawienia, Emily Miles również, a Zayn Malik do dekorowania. –oznajmiła nauczycielka na sam koniec wypowiedzi biorąc głęboki oddech.

Chłopak uśmiechnął się pod nosem będąc zadowolony z decyzji kobiety. Spojrzał na swoją grupę zatrzymując wzrok na blondynce, która najbardziej go interesowała. Zdał sobie jednak sprawę, że jej nie jest to wszystko na rękę, dziewczyna pokręciła głową spuszczając wzrok i opadając na ławkę, którą stała niedaleko. Z Malika buzi uśmiech od razu zniknął, wiedział, że to wszystko nie będzie takie łatwe jak może się wydawać.

~*~

Zajęcia trwały niecałe dwie godziny po czym Pani Lenive- bo tak właśnie nazywała się nauczycielka prowadząca kozę- oznajmiła, że można udać się do domów. Wszyscy uczniowie pośpiesznie sięgnęli po swoje plecaki i udali się do wyjścia chcąc jak najszybciej opuścić teren szkoły. Z Mandy było podobnie, jednak nim to uczyniła skierowała się w kierunku nauczycielki zatrzymując się tuż obok niej.

-Nie ma żadnego wolnego miejsca w grupie, która przygotowuje przedstawienie? – zapytała nastolatka z krztą nadziei, że nie będzie musiała dwa tygodnie przebywać w towarzystwie Zayna. –Chociaż jako drzewo, wiatr, cokolwiek.- dodała widząc, że mina nauczycielki, nie jest zadowalająca.

-Przykro mi Mandy, niestety wiatr nam nie będzie potrzebny, a drzewa mamy zrobione z papieru- wytłumaczyła kobieta delikatnie się uśmiechając co wcale nie pocieszyło blondynkę. Mandy westchnęła pod nosem i odeszła żegnają Panią Lenive. Wyszła z sali i już chciała udać się na zewnątrz szkoły kiedy poczuła uścisk na swoim nadgarstku. Odwróciła się widząc Malika. Przełknęła głośno ślinę czując jak wielka gula zatrzymuje jej się w gardle.

-Możemy porozmawiać?

~☺~

Wiem, wiem, nie było mnie tu sto lat i pewnie nawet nikt tego nie przeczyta, jednak zostałam zapytana czy tu wrócę i stwierdziłam "czemu nie?". Więc oto jestem! Osobiście uważam, że nie jest najlepszy ten rozdział. Zmieniałam go z pięć razy aż w końcu stwierdziłam, że niech zostanie jak jest. Przepraszam za wszelkie błędy, ale chyba wyszłam z wprawy. :(