Rozdział 7.

Droga Mandy

Śpisz obok mnie nie zdając sobie sprawy, że ja piszę tą krótką wiadomość, którą zaraz zostawię na miejscu gdzie właśnie siedzę. Chciałem Ci podziękować za dzisiejszą noc i poinformować Cię, że niestety teraz muszę uciekać na próbę jednak widzimy się o czternastej u nas na obiedzie. Do zobaczenia słonko.

P.S Pół nocy nie spałem przez Twoje chrapanie, ale i tak Cię kocham.

Z.

     Dziewczyna przeczytała te słowa a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech połączony z łzami, które zaczęły spływać po jej policzkach. Kochała dni kiedy budziła się a obok niej leżała karteczka pozostawiona przez chłopaka,  który zawsze rankiem śpieszył się na próby bądź trening. Jednak jeszcze bardziej kochała jak budziła się tuż przy nim, wtedy z uśmiechem na twarzy przysuwała się bliżej niego kładąc swoją głowę na jego klatce piersiowej a dłonią gładziła jego nagi tors. On zazwyczaj budził się witając ją buziakiem w głowę i słowami „Dzień Dobry piękna”.

     Na same wspomniała uśmiechała się jednak chwilę później zdawała sobie sprawę, że to wszystko odeszło zbyt szybko. Nie potrafiła zapomnieć chociaż czasami naprawdę bardzo chciała to uczynić, może wtedy mniej by cierpiała, bez wspomnień, które kiedyś dodawały jej siły.

     Wytarła zapłakane oczy i sięgnęła po kopertę z listem od Malika. Dostała ten list przed poprzednimi wakacjami kiedy on jechał na obóz sportowy a ona musiała zostać w ponurym miasteczku zupełnie sama gdyż pozostała czwórka również tam się wybierała. Żałowała cholernie, że nie zapisała się do cheerleaderek bo wtedy mogłaby spędzić wakacje z przyjaciółmi a nie cały miesiąc siedzieć w domu. Dlatego na następny rok napisała się i przez całą drugą klasę uczęszczała na treningi i była jedną z lepszych w drużynie dzięki czemu cały czas mogła być z przyjaciółmi i cudownym chłopakiem.

     Otworzyła kopertę wyciągając z niej list.

Droga Mandy

To przywitanie brzmi naprawdę oficjalnie, ale cóż ja mogę poradzić to ma być prawdziwy list więc powinien tak się zaczynać. Piszę do Ciebie z Los Angeles, w którym słońce pięknie świeci, woda w morzu jest ciepła a jedzenie jest wspaniałe jednak wiesz czego mi brakuje? Ciebie, Twojego uśmiechu, Twoich cudownych oczu i Twojego ciągłego przytulania. Minął dopiero tydzień a ja czuję się jakbym był odcięty od Ciebie już dobre dwa miesiące. Całymi dniami mamy treningi a wieczorem nie mam sił na nic i chodzę spać o 21. Schudłem już cztery kilo, ale mam nadzieję, że jak wrócę to wciąż będziesz chciała się do mnie przytulać. Wiesz co? Wydaje mi się, że Harry za bardzo wziął ten obóz do siebie, mam na myśli treningi. Trochę się martwię bo nie wygląda on najlepiej i zdarzyło mu się zasłabnąć przez co przez trzy dni nie mógł brać udziału w grze. Jednak teraz wszystko wróciło do normy. Tak poza tym to u nas nic ciekawego, wszyscy za Tobą strasznie tęsknimy. Nie masz się o co martwić Niall wszystko fotografuje więc później pewnie przez tydzień będzie Ci opowiadał o każdym zdjęciu i wszystkich szczegółach.  W każdym razie tęsknie za Tobą cholernie i chcę żeby te trzy tygodnie przeleciały o wiele szybciej niż ten tydzień. Szalenie Cię kocham.

P.S Fuj, Louis właśnie rzucił mnie spoconą bluzką.

P.S Do zobaczenia za 21 dni.

P.S To jest ostatnie P.S w tym liście.

P.S Liam każe powiedzieć, że Cię kocha.

P.S Niall też.

P.S Harry i Louis każą mi napisać kolejne P.S bo chcą Ci powiedzieć, że Cię kochają.

P.S Kocham Cię.

     Blake czytają ten list przez cały czas miała uśmiech na twarzy, a szczególnie podczas końcówki kiedy Zayn musiał kilkukrotnie napisać P.S. Zacisnęła usta próbując powstrzymać emocje, które buzowały w jej ciele. Z jednej strony chciała się uśmiechać a z drugiej łzy cisnęły się do jej oczu na siłę chcą wypłynąć. Mandy złożyła kartkę chowając ją do koperty i wstała z łóżka nie decydując się na przeczytanie kolejnej kartki. Nie dałaby rady, to było ponad jej siły. Może faktycznie była zbyt słaba psychicznie i wszystkie wspomnienia stanowczo ją dobiły.

     Schowała kartki do pudełka, które zdecydowanych ruchem wślizgnęła pod łóżko. Za wiele jak na jeden dzień, stanowczo za wiele.

~*~

-Z czym masz kanapki?- krzyknął Niall prosto do ucha blondynki. Po czym wyminął ją stając naprzeciwko. Dziewczyna właśnie otwierała swoją papierową siatkę, w  której rodzicielka przygotowała jej śniadanie. Mimo, że jadała lunch’e w szkole to jej mama i tak musiała przygotować jej coś do jedzenia gdyż twierdziła, że lunch to za mało.

-Jezu, Niall, wystraszyłeś mnie- odezwała się kładąc automatycznie dłoń na lewej piersi. Wzięła głęboki oddech i widząc szeroki uśmiech zadowolenia swojego przyjaciela jej kąciki ust również uniosły się ku górze. –Z kurczakiem, sałatą, serem zółtym, sosem i pomidorem- odparła i widząc jak przyjaciel oblizuje się wyciągnęła kanapkę w jego kierunku. –Masz zjedz ja nie jestem głodna.

-Naprawdę?- pisnął zadowolony Horan wyciągając dłoń w stronę kanapki, która aż uśmiechała się do niego. Dziewczyna pokiwała głową i uśmiechnęła się widząc jak jej przyjaciel pochłania śniadanie przeznaczone dla niej.

-Wow Niall, masz śniadanie?- zapytał zaskoczony Liam podchodząc do dwójki przyjaciół którzy stali na szkolnym korytarzu. Blake spojrzała na Payne spod przymrużonych powiek dając mu do zrozumienia, że blondyn przecież nigdy nie nosi swojego śniadania. –Ach rozumiem, znowu wystękałeś od Mandy-Liam zaśmiał się kręcąc przy tym z niedowierzaniem głową. Chyba wszyscy przyzwyczaili się do tego, że blondyn nigdy nie nosi ze sobą śniadania chociaż najwięcej je. A wtedy zawsze któreś z przyjaciół odstępuje mu swoje kanapki i Niall jest najszczęśliwszych chłopakiem na ziemi. W tym przypadku było podobnie, zajadał się właśnie śniadaniem Mandy, na które dziewczyna dzisiejszego dnia wcale nie miała ochoty.

Nagle muzyka na szkolnym korytarzu ucichła a z głośników wydobył się męski głos:

-Mandy Blake proszona do gabinetu dyrektora- Liam i Horan spojrzeli na przyjaciółkę nie udając swojego zaskoczenia. Dziewczyna również nie spodziewała się usłyszeć takiego komunikatu, bo o ile dobrze pamięta to nic nie przeskrobała. Fakt, może spóźniała się dość często, ale żeby od razu dyrektora miał w to ingerować? Nie, chyba aż tak źle nie było.

     Blondynka wzruszyła ramionami oddalając się od przyjaciół i ruszyła do gabinetu, w którym miało się okazać o co tak naprawdę chodzi. Przemierzając szkolny korytarz nie odbyło się od wzroków zatrzymywanych na jej postaci, widocznie każdy uczeń zastanawiał się dlaczego Mandy Blake proszona jest do dyrektora.

     Stanęła przed wielkimi brązowymi drzwiami po czym nabrała powietrza do płuc i zdecydowanym ruchem ręki otworzyła drzwi stając twarzą w twarz z ojcem Nialla. Mężczyzna skinął głową na krzesło, które znajdowało się naprzeciwko niego więc Blake bez zbędnych pytań zajęła je czując jak zaczynają pocić się jej ręce ze zdenerwowania. Z jednej strony było to dla niej przerażające bo może faktycznie zrobiła coś zakazanego nawet sobie z tego nie zdając sprawy, ale z drugiej strony przecież była ona dość grzeczną dziewczyną więc co można było jej zarzucić? Mandy Blake była pewna, że w szkole są o wiele gorsze dziewczyny od niej, które chyba jeszcze nigdy nie zawitały do tego gabinetu, który swoją drogą był dość przyjemny. Pierwsze co przykuło jej uwagę to ramka znajdująca się na biurku a w niej zdjęcie Nialla i jego matki. Blondynka uśmiechnęła się pod nosem na sam widok fotografii bo zdała sobie sprawę, że nawet jeśli stało się coś złego to Horan ma ją w opiece. 

~☺~

Jedyne co chcę powiedzieć to to, że Was kocham i mocno ściskam <3