Rozdział 6.

 wrzesień 2012 r.

     -Liam?- zapytała zaskoczona Mandy sama nie wiedząc czemu zadaje to pytanie skoro dobrze wie, że to on. Nie było z nią tak źle, potrafiła jeszcze rozpoznać swoich przyjaciół. Niestety to pytanie to jedyne co przyszło dziewczynie na myśl. Nie ukrywała, że była zaskoczona widokiem przyjaciela, jakby spojrzeć na dzisiejszy dzień to można powiedzieć, że została ona zaskoczona niejednokrotnie.

     Chłopak stał przed nią wlepiając w jej sylwetkę swoje czekoladowe oczy. Na dworze już nie padało, jednak to wcale nie oznaczało, że pogoda była piękna. Słonce nie raczyło pojawić się na niebie, które wciąż było zachmurzone.

-Możemy porozmawiać?- zapytał przełykając ślinę. Czy się denerwował? Oczywiście, że tak. Pragnął mieć tę rozmowę za sobą, chociaż nawet nie wiedział co powie dziewczynie. A ona już stała przed nim. Miała wysoko spięte włosy w kucyka, dresowe szare spodnie i białą koszulkę  a na nogach jak zwykle widniały jej różowe puchowe kapcie, które dostała od Nialla na urodziny.

-Jasne, wejdź- odparła szybko, chociaż dla Payne trwało to nieskończenie długo. Mandy uchyliła szerzej drzwi, a chłopak nie czekając dłużej przeszedł przez próg ściągając w przedpokoju swoje białego koloru conversy. Oboje pokierowali się do salonu a kiedy się w nim znaleźli dziewczyna usiadła na brzegu skórzanej sof. Liam stanął przy kominku zupełnie nie wiedząc jak się zachować.  Cisza, która panowała w pomieszczeniu była i dla niej i dla niego krępująca. Każdy z nich chciał się odezwać jednak nie bardzo wiedzieli co powinni powiedzieć. Dziewczyna nie przenosiła wzroku z postaci Payne a ten natomiast błądził wzrokiem po całym pokoju unikając jedynie siedzącej nieopodal Mandy.

-Chciałem Cię przeprosić- odezwał się w końcu brunet przenosząc momentalnie wzrok na zaskoczoną dziewczynę. Wpatrywali się w siebie nie bardzo wiedząc do czego to zmierza. Oczywiście oboje chcieli się pogodzić i chyba zmierzali w dobrym kierunku, jednak Blake miała małe wątpliwości, dlatego nie czekając dłużej zdecydowała się odezwać:

-Nie masz za co mnie przepraszać Liam. To ja powinnam to zrobić.- dziewczyna spuściła wzrok na podłogę, która ani trochę nie wydała jej się interesująca jednak nie znalazła innego punktu, na którym mogłaby zatrzymać swoje oczy. –To przeze mnie teraz znajdujemy się w tym pomieszczeniu ledwo potrafiąc na siebie spojrzeć.  Jednak uwierz mi, wtedy, po tej imprezie- dziewczyna zatrzymała się w swojej wypowiedzi musząc nabrać powietrza do płuc by nie pozwolić łzą napłynąć do jej oczu.- Nie miałam innego sensownego rozwiązania. Ucieczka stąd wydawała mi się jedynym sposobem na…- przerwała nie bardzo wiedząc jak dokończyć wypowiedziane zdanie- Sama nawet nie wiem w czym ona miała mi pomóc. W uśmierzeniu bólu, zapomnieniu, a może po prostu nie chciałam każdego dnia wakacji modlić się o to by nie spotkać  Zayn’a, z którym nie miałam ochoty rozmawiać.- blondynka znowu przerwała tym razem decydując się na spojrzenie na Liama, który stał kilka kroków dalej przyglądając się dziewczynie.- Możesz wierzyć lub nie, ale żałuję podjętej przeze mnie decyzji. Tego, że tamtego dnia nie poszłam do Ciebie czy do któregokolwiek z Was. Wiem, że z Wami byłoby mi łatwiej, jednak zdawałam sobie sprawę, że jesteście również przyjaciółmi Zayn’a. Więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać.- Mandy mówiła wolno chcąc by chłopak nadążał za tokiem jej myślenia, a z drugiej strony chciała by wypowiedziane słowa były sensowne bo płynęły one prosto z jej serca, które wciąż jest w małych kawałkach i za nic w świecie na nowo nie chcą połączyć się w całość.

-Co Ty mówisz, przecież wiesz, że w tej sytuacji żaden z nas by Cię nie zostawił. Oczywiście Zayn również jest naszym przyjacielem, ale to nie znaczy, że zawsze będziemy stać za nim murem, jeśli on zrobi coś złego czy nieodpowiedniego. Powinnaś zdawać sobie z tego sprawę.- Payne brzmiał łagodnie, co uspokoiło dziewczynę bo dawno takiego go nie słyszała. Ostatnimi czasy jedyne co pamiętała to krzyki skierowane do jej osoby, natomiast dzisiaj… dzisiaj to był prawdziwy Liam jakiego znała. Łagodny, wyrozumiały i słuchający ze spokojem wypowiedzianych przez nią słów.

-Teraz to wiem, niestety wtedy nie myślałam o tym w ten sposób. Uwierz, że jeśli mogłabym cofnąć czas to zrobiłabym to. Przeczekałabym jeden dzień a następnie odezwała się do któregoś z Was prosząc o chwilę rozmowy, albo po prostu siedziałabym całe wakacje w pokoju nie wychodząc z niego. Bo w końcu co za różnica czy wylewam łzy w swoim pokoju czy w pokoju cioci oddalonym o kilkanaście tysięcy kilometrów ?- blondynka przełknęła ślinę czując, że jej gardło ją drapie i staje się zachrypnięte od powstrzymywania łez, które już napłynęły do jej czekoladowych oczu. Liam nie potrafił wytrzymać, nie chciał po raz kolejny widzieć łez dziewczyny, nie zniósł by tego, to zbyt wiele jak na jeden tydzień. Ruszył z miejsca podchodząc do sofy, na której siedziała Blake po czym uklęknął przy niej łapiąc ją za dłonie.

-Posłuchaj, jesteśmy Twoimi przyjaciółmi i zawsze choćby nie wiadomo co się stało będziemy przy Tobie. Jesteś dla nas najważniejsza, kochamy Cię i chcemy się o Ciebie troszczyć tak długo jak będzie nam to dane. I przepraszam Cię, że mówię Ci to dopiero teraz, przepraszam za moje wcześniejsze zachowanie i obiecuję, że nigdy więcej nie usłyszysz już tak ostrych słów z moich ust. –chłopak gładził dłonie dziewczyny czując, że przez to wszystko i jemu do oczu napływają łzy. Wziął głęboki wdech i wydech a chwilę później poczuł jak dziewczyna obejmuje jego ciało. Uśmiechnął się pod nosem gładząc jedną ręką jej plecy natomiast drugą włosy. Cieszył się, że znowu ma ją w swoich objęciach. Po kilku miesiącach w końcu mógł powiedzieć, że jest szczęśliwych chłopakiem posiadających cudownych przyjaciół.

-Kocham Cię Liam- wyszeptała wycierając kapiące łzy z policzków po czym delikatnie odkleiła się od chłopaka patrząc na jego promienną twarz. Jego uśmiech ocieplił całe jej ciało i dzięki niemu kąciki ust dziewczyny uniosły się ku górze tworząc mały, natomiast dobrze zauważalny uśmiech.

~*~

     Piątka przyjaciół oglądała właśnie jeden z programów telewizyjnych co chwile komentując osoby występujące w nim. Niall leżał na kanapie do góry nogami unosząc się co chwile gdyż w głowie zaczynało mu się kręcić. Tuż obok niego z nogami ułożonymi na stole siedział Zayn, który dzisiejszego dnia nie potrafił się na niczym skupić. Na podłodze leżał Harry zmieniając swoją pozę trzy razy na minutę a fotel zajmował Louis, który cały czas kopał Styles’a leżącego tuż pod jego nogami. Na drugiej kanapie, na całej jej długości spoczywał Liam.

     Tak właśnie wyglądał wieczór chłopaków, którzy na następny dzień nie muszą uczyć się do szkoły. Mieli mieć próbę jednak dzisiejszego dnia żadnemu z nich nie chciało się nawet schodzić do piwnicy gdzie mieli cały sprzęt. Byli oni leniwi to fakt aczkolwiek kiedy musieli i się uprali to potrafili zrobić  naprawdę dużo w krótkim czasie. Dlatego właśnie dzisiaj postanowili odpocząć i dać sobie chwilę relaksu.

-Spotkałem dziś Mandy- wyszeptał  Malik na co wszyscy przenieśli wzrok na bruneta.

-I co? –zapytał Harry unosząc się do pozycji siedzącej tak by lepiej widzieć przyjaciela, który na jego pytanie wzruszył jedynie ramionami. Nikt nic nie odpowiedział czekając na to aż Zayn zechce im wszystko opowiedzieć i po krótkiej chwili tak się stało.

-Weszła do szkoły kiedy ja akurat przechodziłem korytarzem. Patrzyliśmy na siebie przez kilka minut po czym ona ruszyła a ja  zatrzymałem, poprosiłem o rozmowę jednak ona nie chciała mnie słychać i odeszła. –Malik wypowiedział wszystkie słowa na jedynym tchu wzruszając przy tym ramionami. Brunet był zawiedziony tym, że nie mógł nawet z nią porozmawiać, że nie chciała go słuchać a tym bardziej na niego patrzeć, ale czy się jej dziwił? Oczywiście, że nie. Sam pewnie na jej miejscu zachowywałby się podobnie. Ufała mu, wierzyła w jego miłość a on to wszystko zaprzepaścił. Zdawał sobie sprawę, że to jego wina, a zarazem zdawał sobie sprawę, że jeśli chce ją odzyskać musi się bardziej starać i udowodnić blondynce, że może mu na nowo zaufać.

-Przykro mi- odezwał się leżący obok Malika Niall i uniósł się by poklepać pocieszycielsko przyjaciela. On jedynie uśmiechnął się pod nosem przenosząc wzrok na ekran telewizora.

-Wiecie co jest najgorsze? Że jak ją spotkałem zdałem sobie sprawę jak wielkim jestem dupkiem a później zastanawiałem się czy aby na pewno chcę ją odzyskać. Czy jestem pewien, że chcę tego aby dziewczyna, którą kocham całym sercem była z idiotą takim jak ja.- wyjaśnił Malik spoglądając na swoich przyjaciół. Każdego z nich napotkał wzrokiem i zdał sobie sprawę, że jest wielkim szczęściarzem mając takich chłopaków u swego boku, a jeszcze większym szczęściarzem był trzy miesiące temu nie zdając sobie sprawy jak to wszystko łatwo i szybko można stracić.

-Zayn, co Ty gadasz- Liam podniósł się z miejsca i ruszył w stronę sofy, na której siedział brunet i blondyn. –Popełniłeś błąd, ale to Cię nie skreśla. Każdy popełnia w życiu błędy, ale są one po to by się czegoś nauczyć. Ty się nauczyłeś i wiem, że Mandy to dostrzeże. –Payne jak zwykle przybrał rolę „ojca”, w której sprawdzał się naprawdę dobrze i każdy z chłopaków był z niego dumny. To on był najmądrzejszy dlatego jego słowa zawsze brzmiały jak wyczytane z książek a każda rada przynosiła pozytywne skutki.

-Dokładnie, Stary, Mandy Cię kocha- uśmiechnął się Niall klepiąc przyjaciela po kolanie na co on jedynie pokiwał głową próbując odwzajemnić uśmiech.

-Nie użalaj się nad sobą tylko bierz się do roboty. Musisz coś zrobić jeśli chcesz ją odzyskać.- doradził Louis ukazując rządek swoich lśniących zębów. Cała czwórka chciała podnieść Malika na duchu i chyba im się udało. Chociaż w małym stopniu Zayn czuł się pewniej, wiedział, że dzięki przyjaciołom będzie mu łatwiej i nie podda się zbyt szybko.

~*~

     Mandy po wyjściu Liama udała się do swojego pokoju i pierwsze co to włączyła playlistę znajdującą się na laptopie po czym zasiadła na podłodze przy łóżku spod którego wyciągnęła białe pudło. Zdjęcia z dzieciństwa, zdjęcia z przyjaciółmi, pamiątki przywiezione z wakacji, wszelakie pocztówki i listy. Listy, które dostała od Zayn’a. W serce przez moment ją zakuło a do oczu napłynęły łzy, które na jej szczęście potrafiła opanować. Przyłożyła kartkę do swojej piersi i wzięła kilka głębokich oddechów by móc uspokoić swoje bicie serca, które znacznie przyśpieszyło. W pewnym momencie zawahała się i już odłożyła kartkę chcąc wsunąć pudełko pod łóżko, jednak coś ją tknęło i tego nie zrobiła. Tęskniła za momentami kiedy miała przy sobie Malika, za dniami kiedy przytulali się i całowali bez powodu a chłopcy krzywili się prosząc by tego nie robili przy nich. Więc dlaczego teraz nie mogła wrócić do tego chociaż wspomnieniami?

     Pewnym ruchem ręki sięgnęła po kartkę, którą przed chwilą trzymała i nie czekając dłużej wyciągnęła z pudła kolejne dwie. Uniosła się z podłogi siadając na łóżku po czym otworzyła jedną z nich wczytując się z dokładnością w każde napisane własnoręcznie przez Zayna słowo. 

~☺~

Hej misiaki! Nie wierzę, że to już 6 rozdział. Mam wymyślone to całe opowiadanie od początku do końca jednak chyba będę musiała je skrócić bo jakbym chciała zrealizować cały plan to pisałabym to do śmierci! :D W każdym razie pierwszy raz mogę przyznać, że ten rozdział nawet mi się podoba. A w szczególności pierwsza jego część :) A co wy o nim sądzicie?

+Dziękuję za te długie, motywujące komentarze!

Jesteście cudowne! <3