Rozdział 1.

 wrzesień 2012 r.

„Drogi pamiętniku.

To już dziś. Nadszedł dzień kiedy znowu będę musiała stanąć twarzą w twarz z Zaynem i resztą. Dwa miesiące bez nich były okropne, jednak dałam radę. Przetrwałam to. Więc mam nadzieję, że gdy zobaczę ich wszystkich nic we mnie nie pęknie. Pomóż mi w tym, proszę Cię.”

     Mandy zamknęła fioletowy notes, w którym od dwóch lat, dzień w dzień zapisywała wszystko co przyszło jej na myśl. Pomagało jej to, mogła wszystko z siebie wyrzucić i być pewna, że nikt tego nie zobaczy a zarazem nie będzie jej oceniał. Spojrzała przed siebie widząc piękną pogodę za oknem, która utrzymywała się od dwóch miesięcy i czasami żałowała, że nie było jej tutaj przez wakacje. Blondynka po niezapomnianej imprezie wyjechała do rodziny do Londynu gdzie mimo, że pogoda płatała figle a jej samopoczucie było kiepskie to bywały dni gdy potrafiła dobrze się bawić. Jednak każdego dnia gdy kładła się do łóżka zastanawiała się co porabiają jej przyjaciele. Zayn też od czasu do czasu naszedł jej myśli, ale szybko wymazywała go z głowy by nie powodować kolejnych napadów płaczu. Podczas wakacji nie spotkała się z żadnym z chłopaków przez co obawiała się dzisiejszego dnia. Czego może się spodziewać gdy ją ujrzą? Rzucą jej się w ramiona z tęsknoty? A może po prostu przywitają się lub co gorsza miną ją na korytarzu jak gdyby nigdy nic.  Gdy tylko opuściła kraj jej telefon przez dwa tygodnie nie przestawał dzwonić. Każdy z przyjaciół jak i jej były chłopak wydzwaniał do niej po kilka razy dziennie przez co jej telefon cały czas był wyciszony. Pewnego dnia coś w niej drgnęło i pragnęła odebrać połączenie od Liama jednak później zdała sobie sprawę, że gdy to zrobi będzie też musiała porozmawiać z resztą, a aż tylu sił nie miała. Dlatego jedyny znak życia jaki dostali od niej był krótki sms wysłany do Payne’a.

„Wyjechałam do Londynu na wakacje. Przekaż Niallowi, Harry’emu i Louisowi. Kocham Was, pamiętajcie.”

     Tak brzmiała wiadomość, którą zdołała wystukać  trzęsącymi palcami. Po wysłaniu smsa Liam dzwonił przez cały wieczór a ona jedynie płakała w poduszkę i przeklinała samą siebie. Nie odebrała a brunet dał za wygraną i od tamtej pory nie mieli kontaktu.

     Uniosła się z krzesła, na którym siedziała już zbyt długo gdyż mama wołała ją z dołu chyba z pięć razy.  Chwyciła za plecak leżący na podłodze po czym stanowczym krokiem opuściła pokój zbiegając po schodach na dół.

-Idziesz na rozpoczęcie roku w trampkach?- zapytała rodzicielka kiedy Mandy wślizgnęła się do samochodu. Blondynka rozumiała, że dla matki może być to zaskoczenie gdyż jeszcze w tamtym roku sama skarżyła się, że dziewczyny przyszły w zniszczonych trampkach na rozpoczęcie szkoły. Tym razem ona była jedną z nich. Powód był jeden. Nie chciała się rzucać w oczy a wiedziała, że w koturnach będzie to niemożliwe, dlatego na jej stopach widniały czarne converse.

~*~

     Zayn Malik jak co dzień miał problemy ze wstaniem. Nawet jeśli próbowałby przypomnieć sobie chociaż jeden dzień wakacji, w którym porządnie się wyspał, nie dałby rady. Dlaczego? Bo takiego dnia nie było. Codziennie musiał wstawać o siódmej ponieważ zatrudnił się w restauracji ojca by zabić swój czas, podczas którego gdyby nie praca zapewne leżałby w łóżku i zastanawiał się nad sensem swojego bezsensownego życia.

     Dźwięk dzwoniącej komórki omal nie przyprawił go o zawał serca. Gwałtowanie przekręcił się na bok by znaleźć telefon tym samym spadając z łóżka owinięty w kołdrę, która uniemożliwiła mu jakikolwiek ruch. Przeklął pod nosem odplątując się spod kołdry i sięgając po telefon, który jak się okazało znajdował się pod nim jak jeszcze kilka sekund temu leżał na łóżku. Odebrał na oślep dzwoniący sprzęt i nim zdążył się odezwać usłyszał w słuchawce głos przyjaciela.

-Malik jeśli nie zejdziesz na dół za dziesięć minut to osobiście skopię Ci tyłek- krzyknął Louis, który najprawdopodobniej znajdował się na dole wraz z resztą chłopaków gdyż brunet w tle mógł usłyszeć szepty przyjaciół.

-A ja go nie powstrzymam- krzyknął Liam co potwierdzało, że cała czwórka siedzi na dole. Zayn jedynie parsknął śmiechem po czym rozłączył się unosząc swoje obolałe ciało z podłogi. Rzucił kołdrę  z powrotem na łóżko stając na środku pokoju i przeciągając się kilkukrotnie dostrzegł swoje odbicie w lustrze zawieszonym od wewnętrznej strony garderoby. Podszedł bliżej by móc się przyjrzeć podkrążonym oczom, które były skutkiem nieprzespania pół nocy. Brunet miał problem z zaśnięciem gdyż w jego głowie cały czas powstawały przeróżne sytuacje jakie mogą wydarzyć się dzisiejszego dnia. Od dwóch miesięcy nie widział się z Mandy, nie miał okazji z nią porozmawiać, wyjaśnić tego co zobaczyła. Nie mógł zdziałać dosłownie nic a to dobijało go najbardziej. Fakt, że jego ukochana była tysiące kilometrów od niego a on nic nie zrobił. Oczywiście próbował, dzwonił, pisał, kontaktował się nawet z jej kuzynem by ten jemu po prostu powiedział jak blondynka się czuje. Jednak to nie pomogło, zranił ją i zdawał sobie z tego sprawę. Każdego dnia uświadamiał sobie jak beznadziejnym był chłopakiem, jak bardzo nienawidzi siebie za to co zrobił i jak strasznie pragnie mieć ją z powrotem u boku.

     Chłopak odwrócił wzrok od swojego odbicia po czym sięgnął po białą koszulę zawieszoną na wieszaku. Nawet nie sprawdzając w jakim jest stanie zarzucił ją na swoje ramiona zapinając jej guziki pod samą szyję. Rozejrzał się po pokoju w celu zlokalizowania swoich spodni, które przez kilka tygodni były dla niego niezastąpione i w zasadzie nawet nie ściągał ich z tyłka. Kiedy w końcu zdołał dostrzec zgubę chwycił je i ubrał upewniając się, że zamek jak i guzik są zapięte.

-Wyglądasz okropnie- skomentował Harry kiedy to Malik ledwo zdążył postawić stopę w kuchni. Reszta chłopaków jak na zawołanie odwróciła wzrok w stronę bruneta i zmierzyła go przenikliwym wzrokiem. Wszyscy przytaknęli głowami jakby zgadali się co do tego.

-Od kilku tygodni mi to powtarzacie- mruknął Zayn, który miał zdecydowanie dość komentarzy przyjaciół. Owszem ostatnimi czasami zaniedbał swój wygląd, w zasadzie ten czas trwał odkąd wyjechała Mandy. Czyli dwa miesiące, ale od czego są przyjaciela? Od wspierania, od rozmawiania, wygłupiania się i po prostu bycia obok, a nie od krytykowania czyjegoś wyglądu.  Jednak czego on żąda, przecież on  nigdy nie był wygadany. Jeśli coś go dręczyło albo miał problem zazwyczaj zamykał się w swoim pokoju i próbował  sam sobie z tym poradzić. Gdy nic sensownego nie przychodziło mu do głowy kierował się do Liama, czasami do Nialla jednak propozycje blondyna zazwyczaj były jeszcze gorsze niż  te, które sam wymyślił.

Malik rozejrzał się po stole widząc puste talerze po śniadaniu.

 –Kto zjadł moje kanapki? –zapytał brunet mierząc przyjaciół wzrokiem. Chłopacy odkąd zamieszkali razem mieli prowadzić domowe dyżury. Każdy na tydzień miał wyznaczone zadania, jeden sprzątał parter, drugi gotował, trzeci sprzątał piętro, a pozostała dwójka robiła zakupy. W zasadzie to już po tygodniu przestali trzymać się tych reguł i każdy robił co chciał. Jedyne co obowiązywało to przygotowanie śniadania dla wszystkich. Robił je ten kto pierwszy wstał, więc zazwyczaj był to Liam albo Louis.

-Niall- odpowiedzieli wszyscy chórkiem na co każdy z nich wraz z Malikiem przenieśli wzrok na blondyna, który zszokowany upuścił kanapkę na talerz stojący przed nim. Zayn westchnął głośno kręcąc przy tym głową kiedy to jego młodszy o kilka miesięcy przyjaciel wyszczerzył swoje zęby w uśmiech ukazując przy tym swój aparat. Mógł się domyślić, ze gdy zejdzie ostatni na śniadanie nic dla niego nie zostanie. Farbowany blondyn kochał jedzenie i czasami nawet nie zastanawiał się czy ktoś jest głodny, ważne by jego brzuch był zadowolony.

-Chcesz?- Niall uniósł talerz z nagryzioną kanapką ku górze i skierował go w stronę bruneta, który jedynie pokręcił przecząco głową ruszając w kierunku lodówki. Blondyn wzruszył ramionami odkładając talerz na stół i biorąc w dłonie kanapkę, na którą wciąż miał ochotę.

-Dobra, zbieramy się, bo się spóźnimy- rozkazał Liam zrywając się z blatu, na którym przed chwilą spoczywał. Nikt nie zareagował na jego słowa. Zayn wciąż wpatrywał się w otwartą lodówkę, Niall kończył kanapkę co chwilę uśmiechając się pod nosem, a Harry i Louis prowadzili zawziętą rozmowę na temat wczorajszego meczu. Payne odchrząknął głośno, jednak nawet to nie pomogło. Zero reakcji ze strony przyjaciół spowodowało, że chłopak zmuszony był do podniesienia głosu. –Do samochodu, natychmiast!- krzyknął na co wszyscy przenieśli wzrok na przyjaciela. Liam nigdy nie krzyczał dlatego ich zaskoczenie było zrozumiałe. Automatycznie wszyscy wykonali rozkaz przyjaciela i bez zbędnych komentarzy udali się w stronę wyjścia. Dumny Payne ruszył za przyjaciółmi uśmiechając się szyderczo pod nosem.

~*~

     Dziewczyna zatrzymała się spoglądając przed siebie gdzie znajdował się budynek, który nie widziała od dwóch miesięcy. W jej głowie momentalnie pojawiły się wspomnienia, które mimo wszystko wywołały delikatny uśmiech na jej twarzy. Wszystkie przerwy spędzone z przyjaciółmi,  każdy dzień kiedy całą szóstką opuszczali szkołę i zazwyczaj udawali się do mieszkania chłopaków na obiad, takie dni uwielbiała najbardziej. W momencie kiedy stała tak bezczynnie zdała sobie sprawę, że te chwile mogą nigdy nie powrócić, że już nigdy może nie być tak samo. Nabrała świeżego powietrza do płuc po czym poprawiła niesforny kosmyk włosów, który opadał jej na twarz. Rozejrzała się dookoła widząc, że nagle zrobiło się tłoczniej tak więc i ona postanowiła udać się na tyły szkoły gdzie miało odbyć się szybkie rozpoczęcie roku szkolnego.

     Rozstawione zostały chyba wszystkie możliwe krzesła a przed nimi była niewielka scena, na której już stał dyrektor chcąc rozpocząć swoją przemowę. Większość miejsc była zajęta więc Mandy nie pozostało nic innego jak stanie z boku i obserwowanie wszystkiego z bezpiecznej odległości. Zdążyła już spotkać kilku znajomych, z którymi wymieniła się uśmiechami lub po prostu rzuciła w ich kierunku krótkie „cześć”. Wiele osób mijało ją jednak żaden z nich nie należał do grona jej przyjaciół i to ją zastanawiało. Gdzie byli chłopcy? Przecież jeśli znajdowaliby się w tym miejscu co ona to na pewno by ich zauważyła. Ich po prostu nie dało się nie zauważyć. Zawsze chodzili w piątkę więc trudno było nie zwrócić na nich uwagi. Więc dlaczego ich jeszcze nie ma skoro rozpoczęcie zaczęło się już dziesięć minut temu.

     Mandy stała rozglądając się na boki w celu zlokalizowania jakiegokolwiek z przyjaciół. Mimo, że nie była przygotowana na spotkanie się z nimi twarzą w twarz to w głębi duszy czuła, że powinna z nimi porozmawiać. 

~☺~

Tadam! Oto pierwszy rozdział, który widniał już w wordzie od kilku dobrych tygodni. Mam nadzieję, że się spodoba choć trochę. Muszę przyznać, że czytałam go tylko dwa razy, tak więc od razu przepraszam za jakiekolwiek błędy. A przede wszystkim chciałabym Wam ogromnie podziękować za komentarze pozostawione pod prologiem. Jesteście cudowne i mam nadzieję, że ten rozdział nie zniechęci Was do czytania dalej mojego bloga, a wręcz przeciwnie, będziecie czekały na kolejne posty :) 

Pozdrawiam Was i jeszcze raz dziękuję za każdy komentarz ♥