Rozdział 2.

wrzesień 2012 r.

     -Tak więc oficjalnie ogłaszam rozpoczęcie roku szkolnego 2012/2013- dodał dyrektor, który od dziesięciu minut wygłaszał przemówienie podczas gdy większość uczniów była zajęta zupełnie czymś innym. W przypadku Mandy było podobnie, nie miała co do roboty aczkolwiek i tak nie potrafiła skupić się na słowach mężczyzny. Błądziła wzrokiem po wszystkich ludziach i za wszelką cenę chciała znaleźć któregoś z przyjaciół. –A teraz przed Wami nasze chłopaki- krzyknął mężczyzna odkładając mikrofon a na scenę wbiegło pięciu  nastolatków, których przez dobre pół godziny szukała Mandy. Widok ich sprawdził, że blondynka aż się wyprostowała a w gardle pojawiła się wielka gula, która uniemożliwiała jej przełknięcie śliny. Wpatrywała się w swoich przyjaciół stojących na niewielkiej scenie.

     Do teraz nie posiadali nazwy zespołu, ani nawet żadnych ludzi, którzy mogli by dla nich grać kiedy oni zajmowali się śpiewem. Niall zazwyczaj grał na gitarze a Louis starał się coś zdziałać na perkusji jednak w zwyczaju miał  wykonywać te same ruchy i ich muzyka dzięki temu brzmiała zawsze tak samo. Mimo to byli uwielbiani i gdy tylko zaczęli śpiewać wszyscy uczniowie unieśli się ze swoich miejsce i zaczęli poruszać się w rytmie muzyki co wywołało uśmiech na twarzach chłopaków.

    Mandy zaczęła przeszywać wzrokiem każdego ze swoich przyjaciół. Na pierwszy ogień poszedł Zayn mimo, że obiecała sobie nawet na niego nie patrzeć, to nie potrafiła. W zasadzie nie zmienił się zbytnio, jedyne co to blond pasemko na stojącej grzywce było czymś czego blondynka jeszcze nie miała okazji zobaczyć.. Liam, na jego twarzy jak zwykle panował ogromny uśmiech i co chwile obejmował ramieniem Malika, który stał obok niego. W jego wyglądzie nie dostrzegła żadnych zmian wciąż był tym przystojniakiem, którego uważała za najlepszego przyjaciela. Następny był Harry, który gdy uniósł rękę Mandy miała okazję zobaczyć nowy tatuaż jednak stała zbyt daleko by wiedzieć co on przedstawia. Louis, siedział za perkusją w skupieniu nie chcąc się pomylić, co wywołało na twarzy blondynki delikatny uśmiech gdyż rzadko kiedy miała okazję widzieć tak spokojnego bruneta. Ostatni był Niall, który jak zwykle na scenie czuł się najlepiej. Mimo zawieszonej gitary, na której zawodowo grał, blondyn miał siły by biegać  i rozbawiać publiczność, która najzwyczajniej w świecie go uwielbiała. Dziewczyna lustrowała swoich przyjaciół uśmiechając się co chwilę pod nosem. Jednak jej uśmiech zniknął kiedy jej wzrok spotkał się z tęczówkami Liama. Chłopak nagle stanął w miejscu przestając śpiewać refren, który wykonywali całą piątką. Blondynka przełknęła ślinę spuszczając wzrok. Była pewna, że to wszystko będzie łatwiejsze, że spotkanie  z nimi będzie wyglądało zupełnie inaczej. Myliła się ponieważ samo napotkanie się z Liamem uświadomiło ją jak bardzo skrzywdziła ich wszystkich. W tym momencie nawet nie zastanawiała się nad tym jak postąpił z nią Zayn i jak bardzo przez niego cierpiała. Na tę chwilę nienawidziła siebie za to, że opuściła czwórkę wspaniałych przyjaciół.  Liam został ocknięty przez Zayna, który gwałtownie objął go tym samym przypominając mu o  śpiewie. Nikt inny nie zwrócił uwagi na Mandy, dokończyli piosenkę dziękując wszystkim i życząc udanego roku szkolnego po czym zaczęli upuszczać scenę a reszta uczniów poproszona była o pokierowanie się do odpowiednich klas.

     Dziewczyna wtopiła się w tłum nie chcąc natknąć się na nikogo znajomego. Teraz jedyne czego pragnęła to dojście do szkoły i szybkie udanie się do toalety. Nawet nie myślała o tym, że powinna udać się do swojej klasy i wysłuchać co ma dopowiedzenia nauczyciel. Kiedy przekroczyła próg szkoły bez zastanowienia udała się do łazienki, która na jej szczęście była wolna. Weszła do jednej z kabiny i oparła się o drzwi próbując skupić się na rzeczywistości. Mandy czuła jakby jej świat wirował a ona zupełnie do niego nie pasowała. To wszystko spowodowane było tym, że za kilka minut stanie twarzą w twarz z Niallem i Liamem. To z nimi dziewczyna uczęszczała na zajęcia i właśnie tego spotkania najbardziej się obawiała. Wzięła kilka głębokich oddechów by się uspokoić i powrócić na ziemię. Kiedy w końcu udało jej się zrównać oddech opuściła kabinę i stanęła naprzeciwko lustra przyglądając się swojemu odbiciu.

-Dasz radę- wyszeptała poprawiając swoje długie blond włosy.

~*~

     -Dobrze synu, idź do klasy- Rob Horan był zarówno ojcem Nialla jak i dyrektorem szkoły dzięki czemu blondyn był szanowany i lubiany przez całą szkołę. Oczywiście tak sądziła tylko garstka osób wraz z młodym Horanem na czele. Tak naprawdę był on uwielbiany za swoje poczucie humoru, osobowość i za to, że na pierwszym miejscu stawiał przyjaciół. Jednak blondyn nie był zbyt pewny siebie i uważał, że on w porównaniu do swoich przyjaciół jest nikim.

     Na korytarzu nie było już dosłownie nikogo innego poza Niallem, który próbował znaleźć swoją klasę. Jak zwykle miał problem z zapamiętaniem numeru sali, do której powinien się udać przez co stracił już kilka minut na krążeniu po szkolnym korytarzu. Zaglądał do każdej sali i tylko przepraszał kiedy okazywało się, że to pomyłka. W pewnej chwili gdy miał otworzyć kolejne drzwi ujrzał ją. Blondynka szła korytarzem najprawdopodobniej śpiesząc się na zajęcia tak jak on.  Niall stanął w bezruchu obserwując swoją przyjaciółkę, której nie widział dwa miesiące. Zamurowało go, dosłownie zamurowało. Nie wiedział czy ma ją zawołać, dogonić czy po prostu ruszyć w inną stronę i udać, że wcale jej nie widział. Jednak w tym momencie jedyne na co miał ochotę to po prostu przytulenie jej do siebie. Poczucie jej zapachu, jej uścisku i ujrzenie jej cudownego, skromnego uśmiechu.

-Mandy!- krzyknął blondyn ruszając z miejsca, podbiegł do dziewczyny, która automatycznie się zatrzymała. Niall stanął za nią jednak ona przez dłuższą chwilę nie odwracała się. Nie potrafiła tego zrobić.  W końcu musiała jakoś zareagować a kiedy odwróciła się ujrzała na twarzy przyjaciela szeroki uśmiech. Blake była zaskoczona reakcją blondyna, który nawet przez moment nie okazał żalu do jej osoby. Po prostu przysunął się bliżej przyjaciółki i po chwili trzymał jej drobne ciało w swoich objęciach. –Tęskniłem za Tobą panno Blake- odezwał się czochrając blond włosy swojej przyjaciółki.

-Ja też tęskniłam Niall- wyszeptała przez zaciśnięte gardło gładząc plecy przyjaciela. Brakowało jej tego przytulania z blondynem. To właśnie oni słynęli z tego, że uwielbiali czuć bliskość z swoich przyjaciół. Mandy i Niall potrafili bez powodu podchodzić do swoich przyjaciół i przytulać ich po czym szeptać jak bardzo ich kochają.

-Wiesz, nie będę Cię pytał gdzie byłaś, co robiłaś, ani dlaczego się nie odzywałaś.- zakomunikował blondyn odsuwając się o krok jednak do końca nie rozdzielając się od dziewczyny. Trzymał ją za dłonie, które mimo słonecznej pogody jak zwykle były zimne. –Ale wiedz, że jeśli będziesz chciała porozmawiać jestem obok Ciebie i zawsze Cię wysłucham- dokończył Niall i właśnie to zdanie wywołało uśmiech na twarzy Mandy. Chłopak nie czekał na reakcje ze strony towarzyszki uśmiechnął się on szeroko po czym objął ją ramieniem i oboje ruszyli w stronę klasy.

-Niall poczekaj- odezwała się blondynka kiedy  stanęli przed brązowymi drzwiami, które wskazała dziewczyna, a  chłopak za chwile  miał je otworzyć. Przeszkodziła  mu jednak w tym kładąc szybko swoją dłoń na jego. Blondyn spojrzał na nią zaskoczony po czym zabrał swoją swoją, która spoczywała na klamce.

-O co chodzi?

-O nic, wchodźmy- dziewczyna pokręciła głową uśmiechając się sztucznie co najwyraźniej chłopak zauważył gdyż już chciał ją zatrzymać jednak ona była pierwsza i uchyliła drzwi. Wszystkie pary oczu zostały zwrócone ku dwójce nastolatków stojących w drzwiach. Nauczyciel zmierzył ich złowrogim wzrokiem po czym powrócił do kontynuowania swojego zapewne nudnego monologu. Blondynka pierwsze co zrobiła to odszukała ławkę, którą zajmowała wraz z Niallem jak i Liamem przez dwa lata liceum.   Natomiast Horan zajął się przeprosinami za spóźnienie, które i tak były ignorowane przez nauczyciela. Kiedy dziewczyna ujrzała siedzącego przy oknie Liama poczuła jak nogi odmawiając jej jakiegokolwiek ruchu. Zacisnęła zęby co wywołało u niej lekki grymas spowodowany bólem. Blondyn pogładził ją po plecach powodując tym samym, że dziewczyna ocknęła się posyłają mu lekki uśmiech i oboje udali się do ławki. Niall zajął miejsce obok bruneta a od zewnętrznej strony zasiadła Mandy wyciągając ze swojego plecaka brudnopis. Kątem oka jedynie spojrzała na Payne’a, który wraz z przyjacielem wymieniali się wzrokami jednak ona nie potrafiła ich rozszyfrować. Była pewne jednego, chodziło w tym wszystkim o nią bo gdy spotkała się wzrokiem z Liamem on momentalnie odwrócił głowę w stronę nauczyciela. Westchnęła cicho pod nosem opierając głowę na ręce, której łokieć wsparty był o ławkę.

~*~

     Liam Payne siedział w ławce co chwilę spoglądając na Horana, który najprawdopodobniej miał okazję porozmawiać z Mandy. Oczywiście brunet nie miał nic przeciwko temu, bo niby dlaczego? W końcu każdy z nich wciąż traktował dziewczynę jak przyjaciółkę. Zastanawiał go po prostu fakt, gdzie, jak i kiedy ją spotkał? I dlaczego nie przyszedł pod szafki kiedy całą piątką się tam umówili. Niall  czasami miał problemy z komunikacją poprzez ruchy głową, jednak czy akurat dzisiaj nie mógł się skupić i chociaż miną pokazać mu o co chodzi? Nie, blondyn był zbyt mało spostrzegawczy i jedyne co to wzruszał ramionami ukazując tym samym swoją bezradność i niezrozumienie. Liam wychylił się dyskretnie spoglądając tym samym na blondynkę, która skupiona słuchała- albo po prostu udawała,  że słucha- nauczyciela. Kiedy obserwował ją zrozumiał jak bardzo za nią tęsknił, za jej pogodnym uśmiechem, jej ciągłym przytulaniem czy nawet droczeniem się o to kto jest lepszy w staniu na rękach. Kochał ją, była dla niego ważna, jednak jego serce wciąż posiadało małą ranę spowodowane jej zniknięciem. Payne nie był taki jak Niall, chociaż wiele osób ich do siebie porównywało. Brunet nie potrafił z minuty na minuty zapomnieć o przeszłości tak jak czynił to Horan. Nie umiał wybaczyć komuś nie dostając od niego wyjaśnień. Dlatego wiedział, że jeśli ma odnowić przyjaźń z Mandy to najpierw będą musieli ze sobą porozmawiać.

     Liam spojrzał w okno a zaraz później jego wzrok wrócił na blondynkę i wszystko w przeciągu kilku sekund się zmieniło. Chłopak nagle zdał sobie sprawę jak bardzo cierpiał po wyjeździe dziewczyny. Wystarczył moment by uświadomił sobie, że to wszystko nie będzie takie łatwe jak może się wydawać. Na tę chwilę wcale nie chciał z nią rozmawiać, patrzenie na nią sprawiało mu ból i przypominało jak bardzo potrzebował jej kiedy jej nie było. Te kilka sekund oderwania wzroku od jej twarzy a chwilę później znowu spojrzenia na nią sprawiły, że brunet zaczął zupełnie inaczej myśleć. Wszystko zmieniło sens a on po prostu pragnął by nauczyciel skończył swój denny monolog i właśnie nagle tak się stało. Pan Black podziękował wszystkim żegnając się a Payne momentalnie uniósł się z miejsca wymijając przyjaciela jak i blondynkę, która odsunęła się automatycznie gdy Liam chciał przejść. Nawet na nią nie spojrzał, zero kontaktu wzrokowego. Pośpiesznym krokiem opuścił sale nie zwracając uwagi na wołanie Horana.

     Niall wraz z Mandy wymienili się zaskoczonymi spojrzeniami chociaż każde z nich wiedziało o co tak naprawdę chodzi. Payne po prostu nie miał ochoty na rozmowę z dziewczyną przez co blondynka miała ochotę się popłakać. Przed wyjazdem do Londynu to on był jej najbliższym przyjacielem. Owszem każdy z chłopaków znaczył dla niej bardzo dużo i zrobiłaby dla nich wszystko jednak to z Liamem dogadywała się najlepiej. Poznali się w pierwszej klasie, w pierwszym dniu szkoły kiedy usiedli razem w ławce oboje zagubieni nie mając u swojego boku nikogo innego. Od razu zaczęli rozmawiać a dopiero później zorientowali się, że znają się z widzenia z poprzedniej szkoły. Dwa dni później dołączył do nich Niall, który zaraz później przedstawił im Zayna. Przez tydzień byli nie rozłączni, spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Aż pewnego dnia podczas lunchu dołączyli się do ich stolika Louis z Harrym i tak powstała niewielka grupka przyjaciół.

~*~

     -Liam gdzie Ty leziesz? Mieliśmy iść  do Mc Donald’s –zapytał Louis kiedy cała piątka opuściła szkołę. Z samego rana ustalili, że lunch zjedzą na mieście a następnie wrócą do domu gdzie obejrzą zaległe odcinki Doktora House’a. Aczkolwiek w tym momencie kiedy wszyscy powinni skręcić  w prawo jeden z nich- a dokładnie Liam- skierował się w lewo. Pozostała czwórka zatrzymała się nie bardzo wiedząc o co chodzi.

-Wiecie co? Nie mam ochoty na lunch. Źle się czuję, idźcie sami, spotkamy się w domu. –wyjaśniał brunet posyłając przyjaciołom uśmiech i nie czekając na ich odpowiedź odwrócił się ruszając przed siebie. Payne po prostu stracił humor i nawet Mc Donald’s nie byłby mu w stanie pomóc. Jedyne czego pragnął to mocnej kawy i swojego łóżka, które pozwoliłoby mu na przemyślenie kilku spraw.  Skręcił w boczną alejkę wyciągając w tym samym czasie telefon i słuchawki, które momentalnie znalazły się w jego uszach. Włączył pierwszą lepszą piosenkę i zwolnił tępo rozglądając się dookoła. W tym momencie pragnął by, któryś z jego przyjaciół był obok niego. Miał ochotę z kimś porozmawiać jednak z drugiej strony zdawał sobie sprawę, że nie potrafiłby wygadać się całej czwórce. Chciał porozmawiać z  jednym z nich by po prostu mu ulżyło. A to wszystko dzięki Mandy, którą dzisiaj ujrzał. W jednej chwili pragnął ją do siebie przytulić a w kolejnej nawet nie chciał na nią patrzeć. Sam z sobą prowadził wewnętrzną wojnę gdyż nie potrafił zdecydować się czego on naprawdę pragnie.

     Doszedł do domu ściągając buty na przedpokoju chociaż do tej pory nie wiedział dlaczego to robi. Żaden z chłopaków nie przejmował się tym, że wchodząc w butach noszą po całym domu bród z dworu. Oni  wchodzili na górę, szli do swoich pokoi i dopiero tam je ściągali. A Liam Payne po prostu tego nie rozumiał.

~*~

     -Niall jesteś pewien, że zjesz pięć hamburgerów? –zapytał Harry wgryzając się w swojego Big Maca, na którego widok Horanowi ciekła ślinka. Blondyn nie mógł pogodzić się z tym, że zamówił sobie pięć hamburgerów zamiast pięć Big Maców, które są o wiele większe i o wiele smaczniejsze. Jednak jego portfel nie pozwalał mu na takie rarytasy i musiał po prostu zdecydować się na coś tańszego.

-Wątpisz w to? –zapytał Niall unosząc brew ku górze co ostatnio miał w zwyczaju. Styles jedynie się zaśmiał i skoncentrował się na konsumowaniu kanapki, która już dawno temu przestała mu smakować.  Zayn zamówił jedynie frytki tłumacząc, że wcale nie jest głody- mimo, że dzisiejszego dnia nic nie miał w buzi. Natomiast Louis zdecydował się na happy meal tylko po to by mieć zabawkę do swojej wielkiej kolekcji stojącej na jednej z półek w jego pokoju.

-Widział któryś z Was dzisiaj Mandy? –odezwał się Zayn wycierając przy tym usta chusteczką. Harry i Louis pokręcili przecząco głowami a Niall był zbyt zajęty jedzeniem by cokolwiek odpowiedzieć. –Niall? – Malik spojrzał na siedzącego naprzeciwko niego blondyna, który oderwał wzrok od kanapki znajdującej się w jego dłoniach. Horan spojrzał na przyjaciela zupełnie nie wiedząc co się dzieje wokół niego, jednak to zachowanie nie zdziwiło pozostałej trójki. –Pytałem czy widziałeś dzisiaj Mandy. –chłopak zacisnął zęby nie wiedząc co odpowiedzieć. Nie lubił tego tematu, najchętniej wcale by nie rozmawiał z Malikiem o Mandy. Blondyn nigdy nie zrozumiał i nie zrozumie dlaczego jego przyjaciel dopuścił się zdrady tak wspaniałej dziewczyny.

-Widziałem- odpowiedział krótki po raz kolejny wgryzając się w kanapkę. Cała trójka przeniosła na niego wzrok jakby oczekując czegoś więcej. Opowieści, relacji i tego typu spraw, o których on nawet nie planował mówić. Westchnął głęboko wiedząc, że milczenie nie przejdzie. Prędzej czy później zmuszą go do opowiedzenia wszystkiego, tak więc blondyn wolał mieć to już za sobą. I po prostu zaczął im wszystko ze szczegółami opowiadać przy tym nie zapominając o swoich hamburgerach, które z minuty na minutę stawały się zimniejsze. 

~☺~

Hej kochane! Tak oto mamy drugi rozdział, który mam nadzieję choć trochę przypadł Wam do gustu. Ja osobiście uważam, że to jeszcze nie jest to COŚ z czego mogłabym być dumna. :) 

W każdym razie chciałam Wam serdecznie podziękować za te wszystkie miłe komentarze. Uwielbiam wchodzić na bloga i czytać te wszystkie słowa. A te długie komentarze? To jest zdecydowanie coś najlepszego! Takie opinie naprawdę mnie motywują do dalszego pisania. <3

Dziękuję serdecznie i do następnego! x